www.mariaskordou.gr

Διατροφικές Διαταραχές και θεραπεία Gestalt

Βουλιμία

Είναι η στιγμή που ανοίγω το ψυγείο και δεν υπάρχει καμία άλλη σκέψη στο μυαλό μου παρά μόνο “πρέπει να φάω, θέλω να φάω”. Το κενό που υπάρχει μέσα μου δεν το νιώθω, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με οδήγησε στο να στέκομαι μπροστά στο ψυγείο. Μπορεί το σχόλιο της συναδέλφου, ή ο καβγάς με τη μητέρα μου το απόγευμα. Τι νόημα έχουν τώρα όλα αυτά; το ταψί είναι μπροστά μου και η σοκολάτα στο ντουλάπι. Και τι έγινε, δεν με νοιάζει τίποτα τώρα, ούτε οι θερμίδες, ούτε το βάρος τώρα τρώω, τώρα γεμίζω, τώρα δεν αισθάνομαι, τώρα τρώω και τρώω και τρώω… όπου ουφ… δεν αντέχω άλλο … Και εκεί βλέπω τι έχω κάνει και εκείνη τη στιγμή έρχεται ο πόνος από ένα στομάχι που δεν αντέχει άλλο, έρχεται και ο μεγάλος κριτής με το μαστίγιο. Σαν γουρούνι έφαγα, θα παχύνω, πως θα βγω το καλοκαίρι στην παραλία; Νιώθω αηδία, χρειάζομαι μια λύτρωση, δεν πάει άλλο. Και η λύτρωση έρχεται με τη διαδικασία, δεν τολμώ ούτε τη λέξη να πω. Τι ψευδαίσθηση! Η λύτρωση έρχεται με τον εμετό. Και μετά τι; Τύψεις, πώς έχεις γίνει έτσι, τι είναι αυτό που κάνεις, τα χάλια σου έχεις. Χάνω το χρόνο μου, μόνο για λίγο νιώθω καλά. Δεν θα το ξανακάνω τελείωσε αυτό ήταν. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Αλλά βαθιά μέσα σου ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια.

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι δεν θέλεις να πας στο σχολείο; Πολλά παιδιά όλων των ηλικιών την έχουν κάνει αυτή τη σκέψη. Συνήθως αυτή η σκέψη δεν κρατάει πολύ, μπορεί να είναι ένα δύσκολο διαγώνισμα την άλλη μέρα, μπορεί να πιστεύουμε ότι θα περάσουμε πιο ωραία στο σπίτι ειδικά αν είμαστε μικροί , μπορεί απλά να έχουμε μια δύσκολη εβδομάδα. Και μετά περνάει.  Σε μερικές όμως περιπτώσεις το συναίσθημα του «μίσους» το βάζω σε εισαγωγικά καθώς αυτό είναι ένα πολύ έντονο συναίσθημα κρατάει περισσότερο από μια εβδομάδα.   Αλλά τι συμβαίνει όταν αυτό το συναίσθημα κρατήσει περισσότερο; Τι μπορούμε να κάνουμε όταν το «μίσος» γίνεται βάρος στη σχολική μας τσάντα και μας πλακώνει στο πάπλωμα κάθε πρωί.  

Δυστυχώς ή ευτυχώς το σχολείο είναι γεγονός για την ζωή κάθε παιδιού καθώς η εκπαίδευση μπορεί να βοηθήσει το παιδί να χτίσει το μέλλον που θέλει. Ή τουλάχιστον αυτό προσπαθεί. Καθώς λοιπόν η υποχρεωτική εκπαίδευση είναι περίπου δεκατέσσερα χρόνια ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε όταν φτάσουμε στο σημείο να το μισήσουμε. 

Οπότε ας μιλήσουμε για το σχολείο και τι μπορείς να κάνεις όταν δεν σου αρέσει.

Οι λέξεις πληγώνουν!! «H γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει»!! Στην γλώσσα μας υπάρχουν πολλά γνωμικά για το πόσο μπορούν να πληγώνουν τα λόγια και να τραυματίσουν έναν άνθρωπο.  Στις θεραπείες ενηλίκων ακούγεται συχνά «καλύτερα να με έδερνε παρά να μου μιλούσε με αυτόν τον τρόπο η μητέρα μου». Τακτικά υπάρχουν αναφορές για τους χαρακτηρισμούς που οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι σημαντικοί άλλοι κάποτε χρησιμοποιούσαν για αυτούς.  Χαρακτηρισμοί, ταμπέλες, επίθετα με αρνητικής  ποιότητα στιγματίζουν τη ζωή των παιδιών και επηρεάζουν συνειδητά ή ασυνείδητα τη ζωή των ενηλίκων. 

Κάθε παιδί χρειάζεται αγάπη, αποδοχή και σεβασμό για να μεγαλώσει και να γίνει ένας συναισθηματικά υγιείς ενήλικας. Όταν χρησιμοποιούμαι αρνητικούς χαρακτηρισμούς σε περιπτώσεις που έχουμε μια διαφωνία με το παιδί μας ή μια σύγκρουση μαζί του, εκείνο συνήθως παραδίδεται σε αυτόν τον χαρακτηρισμό, καθώς στα πρώτα χρόνια της ζωής  αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας μέσα από το βλέμμα των άλλων.   Έτσι όσο περισσότερο ένα παιδί ακούει ότι είναι τεμπέλης τελικά γίνεται. Αυτή η διαδικασία βασίζεται στην θεωρία της που πρωτοαναφέρθηκε τον 20ο αιώνα από τον Robert Merton την θεωρία της αυτό- εκπληρωμένης προφητείας. Η αυτό-εκληρούμενη προφητεία είναι στην αρχή ένας ψευδής ορισμός μιας κατάστασης, ο οποίος προκαλεί μια νέα συμπεριφορά που κάνει την ψευδή αρχική αντίληψη να γίνει «αληθινή». Το παιδί λοιπόν ασυνείδητα μπορεί να υιοθετήσει αυτή την συμπεριφορά «αφού η μαμά μου λέει ότι είμαι τεμπέλης μάλλον είμαι, τότε γιατί να προσπαθήσω.»